Het was de week waarin kaartjes voor een zomers Oasis-concert in het stadion van Manchester City in de verkoop gingen voor een prijs van £ 32,50 en de gemeenteraad was zo hard dat ze overwoog om de aftakelende, 25 meter hoge opblaasbare kerstman, die altijd op het dak van het stadhuis zat, te laten staan. . Een tijd, twintig jaar geleden, waarin Manchester het net zo moeilijk leek te hebben als zijn twee voetbalteams, die elkaar op de eerste zondag van november op Old Trafford ontmoetten.
United stond achtste, na een 2-0 nederlaag tegen Portsmouth vorige week en de duistere uitspraken van Roy Keane over hun dalende normen. City stond dertiende, werd onlangs in de League Cup verslagen door het derde team van Arsenal en stond onder leiding van Kevin Keegan, de 13-8 favoriet van de bookmakers om de volgende ontslagen baas te worden.
De kansen tegen het vertrek van Pep Guardiola bij City waren vrijdag 33-1, ondanks een verbluffende reeks van zeven nederlagen in tien wedstrijden. De club publiceerde financiële resultaten waaruit een recordinkomsten uit de Premier League van £715 miljoen en een winst van £73,8 miljoen naar voren kwamen. Niet helemaal de crisis die Keegan kende bij een club met een schuldenlast van £62 miljoen.
Maar de 'gecombineerde positie' van de twee ploegen uit Manchester, namelijk 17e dit weekend – United 13e dit keer en City vierde – is de slechtste sinds die saaie, steenkoude Stretford-dag in november 2004, toen hun posities opliepen tot 21. En hoewel een deel van het spelerspersoneel van toen – Gabriel Heinze en Alan Smith in het rood, de 19-jarige Willo Flood en Ali Benarbia in het blauw – laten het een ander universum lijken, er zijn verschillende parallellen.
Toen waren er, net als nu, tekenen dat het imperium afbrokkelde – die van Ferguson – en toen, net als nu, kon de club die jaren in de schaduw van dat imperium had doorgebracht, niet profiteren. Keegans humeur kwam overeen met de donkere nachten van dat weekend, toen de klok terugging, en het verhaal van City's shirtsponsorovereenkomst met een bedrijf genaamd 'First Advice' leek een metafoor. Er werden shirts gedrukt, teamfoto's gemaakt en toen ging het bedrijf failliet.
Hoewel niemand het zag of wist, werden in die tijd feitelijk de fundamenten van de moderne stad gelegd. De club was net verhuisd naar wat toen het City of Manchester Stadium heette, gebouwd voor de Commonwealth Games van 2002.
De faciliteit van £110 miljoen, die vrijwel voor niets aan de club werd gegeven, was een belangrijke reden waarom Abu Dhabi ervoor koos City te kopen in plaats van Everton of Newcastle United, omdat het in 2008 sport gebruikte om vrienden en invloed te winnen. Het was gewoon een flauw, luchtig blokgebouw, met een 'Manchester City Experience'-museum op de bovenverdieping en een enorm spandoek in de East Stand, waarop werd verklaard dat de geest van de oude Maine Road Kippax 'nooit zal sterven.'
De problemen van United waren het grote verhaal tijdens dat weekend in november. Het was de 18e verjaardag van Fergusons aankomst op Old Trafford en afgezien van de moeilijke eerste jaren van zijn regering, werd hij geconfronteerd met de moeilijkste periode van zijn tijd bij United, waarbij Chelsea een jaar na de komst van Roman Abramovich een hoge vlucht nam onder Jose Mourinho. , waarvan de eerste vijf maanden sensationeel waren geweest.
Door het rampzalige resultaat in Portsmouth had United negen punten achterstand op Arsenal, Chelsea en Ferguson, waarbij hij toegaf dat, als 62-jarige die op het punt stond 63 te worden en onlangs een pacemaker had gekregen, zijn gezondheid één ding niet 'gegarandeerd' kon worden. Hij benadrukte tijdens zijn persconferentie voorafgaand aan de wedstrijd dat weekend dat er van hem geen compromissen zouden worden gesloten, maar dankzij het eenjarige contract dat hij had getekend, kon hij zijn vertrekdatum verhullen.
Misschien, zo concludeerde Ferguson, zou hij al weg zijn vóór zijn investering in Wayne Rooney, die zes weken voor de derby werd overgenomen van Everton, en wierp Cristiano Ronaldo, die het jaar daarvoor was gearriveerd, vruchten af. Rooney was toen nog maar aan vier United League-wedstrijden begonnen.
'Wat ik wil weten als ik vertrek, is dat ik mijn best heb gedaan en niet heb verslapen. Met andere woorden, niet iemand anders de hoofdpijn en problemen geven om op te lossen', zei Ferguson. 'Ik wil de ontwikkeling van veel jonge spelers hier zien. Als ze bij vertrek hun hoogtepunt nog niet hebben bereikt, maakt dat voor mij niets uit. Manchester United komt op de eerste plaats en alle anderen op de tweede plaats.'
Altijd een goede man voor een crisis, hij toonde een goed humeur op die persconferentie. Toen United's 5-1 nederlaag tegen City in september 1989 ter sprake kwam, legde hij in schijnwanhoop zijn hoofd op tafel.
Deze week is er een heel ander beeld naar voren gekomen van de huidige vooraanstaande manager van Manchester. Uit het opmerkelijke interview van Pep Guardiola voor de Spaanse Desmontadito-podcast blijkt dat hij zijn eetlust voor de helse wekelijkse strijd van het clubmanagement begint te verliezen. In dat openhartige gesprek met de Spaanse chef-kok Dani Garcia visualiseerde Guardiola een wereld buiten Manchester City, van koken, golfen en slapen. In een daaropvolgend interview met voormalig Italiaans international Luca Toni, vóór de Champions League-nederlaag van woensdag tegen Juventus, zei hij dat zijn gemoedstoestand 'lelijk' was, dat zijn slaap 'slechter' was en dat hij lichter at omdat zijn spijsvertering eronder had geleden.
Tijdens zijn persconferentie van vrijdag sloeg hij een vrolijker andere toon aan: de armen resoluut over elkaar geslagen, minder naar zijn hoofd geklemd dan normaal en absoluut niet geïrriteerd door de vragen die hij soms bij zulke gelegenheden kan stellen. 'Het gaat goed met me. Ik ben me heel bewust van wat er daarna gebeurt.
Wat ik kan doen', zei hij, toen hem werd gevraagd naar dat zeer persoonlijke gevoel van zijn eigen strijd dat hij naar buiten had gebracht. 'In ons werk willen we altijd ons best of het beste doen. Als dat niet gebeurt, voel je je ongemakkelijker. Ga vooruit, blijf werken, doe wat je moet doen. Het probleem zijn de slechte momenten, niet ik. Het gaat goed met ons. Het gaat goed met me.'
Toch bracht hij nog steeds een gevoel van rauwe emotie en melancholie over; het gevoel dat zijn spelers, waarvan sommigen geblesseerd zijn en met een veel te zwaar speelschema, op de een of andere manier de tragische slachtoffers zijn van wat de club de afgelopen maanden is overkomen. 'De ziel en de geest zijn er, maar we zijn verdrietig', zei hij. 'Het is tijd om te overleven. Overleven. Blijf daar. Wees dichterbij dan ooit.'
Er is altijd een kloof tussen de werkelijkheid en wat een manager in het publieke domein zegt. Er kan te veel in deze gebeurtenissen worden afgelezen. Maar het gevoel van machteloosheid – een voetbalclub die nu overgeleverd is aan de gebeurtenissen – dat Guardiola overbracht was niet overtuigend. Ferguson onder druk was dit zeker niet.
Terwijl hij zijn eerste Manchester-derby inging, liet Guardiola's tegenhanger Ruben Amorim doorschemeren dat hij ziet hoe ver de wedstrijd is verwijderd van de botsing tussen twee gigantische, zelfverzekerde ploegen die het eigenlijk zou moeten zijn. 'Het zou moeten zijn als twee geweldige teams die voor de titel strijden, en dat is op dit moment niet het geval', zei hij. 'Ik wil gewoon het team verbeteren, zodat ik het als een normale derby kan behandelen.'
Toch leek hij zich ook terdege bewust van de manier waarop voetbal zich tegen je kan keren en hoogmoed en overmoed kan bestraffen. Hij wilde wanhopig alle geruchten wegwuiven dat zijn ploeg uit Sporting Lissabon vorige maand de ploeg van Guardiola met 4-1 versloeg in een thuiswedstrijd in de Champions League op eigen bodem.
'Nee, nee, nee, nee', antwoordde hij toen hem werd gevraagd of hij tegenover een verzwakt City-team stond. 'De geweldige teams kunnen op elk moment reageren, en ik denk dat ze zich op een betere plek bevinden dan wij als het gaat om het begrijpen van het spel: de manier waarop ze spelen, het vertrouwen dat ze hebben. Zelfs op dit soort momenten. Binnen ons team hebben we veel om op te focussen. Natuurlijk hebben we een strategie om te proberen het spel te winnen met de strategie zoals het hoort, maar we zijn alleen gefocust op ons team.'
Fergusons benadering van tegenslag – zo anders dan die van Guardiola – werd tijdens dat weekend van 2004 geïllustreerd. 'Hij wist altijd wat hij zou communiceren voordat hij de perskamer binnenliep om te praten en hij zou altijd op zijn best zijn in moeilijke tijden. ' zegt een United-topman uit die tijd.
'Hij cirkelde rond de wagens en zocht uit hoe hij die persconferentie in zijn voordeel kon gebruiken. Hij wist dat het jubileum ongetwijfeld vragen zou oproepen over zijn toekomst. De boodschap was: 'Ik ben hier voor de nabije toekomst. Ik ben dit aan het uitzoeken.'
De stemming onder United-fans was dat weekend gemengd, waarbij de toekomstige eigendom van de club in de lucht hing na de spectaculaire ruzie van Ferguson met aandeelhouders John Magnier en JP McManus dat jaar, die dreigden de deur te openen voor het eigendom van de Glazers.
'Het eigendom van de club was voor iedereen een zorg', zegt Andrew Longden, een van de aanwezigen bij de wedstrijd. 'Het was duidelijk dat Rooney en Ronaldo sterren zouden worden, maar niemand wist hoe lang dat zou duren. Keane leek niet blij, Paul Scholes had al maanden niet gescoord en doelpunten waren opgedroogd.'
Cityfans benaderden de derby met galgenhumor. 'We hadden Robbie Fowler en Steve McManaman. Ze hadden Ruud Van Nistelrooy, Alan Smith, Rooney en Louis Saha', zegt Jake Bowerton, een van hun fans die dag. 'En ze hadden een spandoek op Stretford End, waarop de jaren sinds onze laatste grote trofee werden afgeteld. Het waren er toen 30. 'Ferguson behandelde met minachting een suggestie op zijn persconferentie dat de 29-jarige Scholes, die al acht maanden niet had gescoord, een deel van zijn glans had verloren.
Scholes bevestigde de beoordeling van zijn manager toen de wedstrijd begon en stuurde een sublieme bal van 60 meter naar Saha, die achteraan rende en voorbij de aanstormende David James schoot. Keegan's 22-jarige linksback Stephen Jordan sprintte in zijn tweede start voor City terug vanaf de rand van het zesmetergebied om de bal van de lijn te haken.
City zweet bloed om United buiten te houden. De paar sterrenstofmomenten kwamen van de 19-jarige Ronaldo. Het geniale moment kwam van Rooney, een invaller, eveneens 19 jaar oud, die de bal onder zijn noppen sleepte om hem langs Distin te manoeuvreren en vorm te geven om te schieten. Richard Dunne, man van de wedstrijd, zorgde voor de blokkering. De wedstrijd was een doelpuntloos gelijkspel – de twaalfde keer dat United dat seizoen niet scoorde en op de een of andere manier een embleem van de collectieve onmacht van de twee clubs.
Er zouden nog meer gevechten in het verschiet liggen. Hij kon Chelsea niet in toom houden, dat de landstitel van dat seizoen won met 95 punten, 18 meer dan United op de derde plaats. En toen, het volgende seizoen, kwam het annus horribilus van de club. Chelsea behield de titel en United crashte in de groepsfase uit de Champions League.
Hoe moeilijker het terrein, hoe vastberadener Ferguson leek te zijn om het aan te pakken. 'Misschien komt het door mijn opvoeding in Glasgow of door mijn wortels in de arbeidersklasse', zei hij later. 'Dat moeten de psychoanalytici beslissen.'
De talenten van die twee 19-jarigen, Rooney en Ronaldo, wierpen hun vruchten af en tegen het seizoen 2006/2007, waarvan velen verwachtten dat het Fergusons laatste zou zijn, had hij de titel van Chelsea teruggewonnen.
City, die Stuart Pearce in maart 2005 aanstelde als opvolger van Keegan, betrad uiteindelijk hun nieuwe wereld onder eigendom van Abu Dhabi – een uitdaging die Ferguson, een natuurkracht van 67 jaar, onweerstaanbaar voelde. 'Ik beschouwde het gewoon als een nieuwe uitdaging in een lange reeks uitdagingen waarmee we te maken hebben gehad', zei hij.
Nu is het de 39-jarige Ruben Amorim die voor United de kans wil grijpen die de strijd van City biedt. Hij kampt met dezelfde chaos die Keegan bij City aantrof, met beperkte middelen vanwege regels voor financiële duurzaamheid.
Het kan de verkoop betekenen van spelers als Marcus Rashford – die als zevenjarige in 2004 bij Fletcher Moss Rangers in het zuiden van Manchester afwoog of hij na de training bij City naar United zou gaan, terwijl Liverpool en Everton ook op jacht waren voor hem.
Twintig jaar na dat laatste dieptepunt bevindt de Kerstman zich op zijn gebruikelijke plek op het dak van het stadhuis van Manchester en zijn de kosten voor concertkaartjes – maar liefst £600 om Paul McCartney zaterdag te zien in de nieuwe Coop Live-locatie vlakbij het Etihad praten over de stad. En nu houden de rode en blauwe helften van Manchester, net als toen, hun adem in, wachtend op wat er daarna gebeurt.
Comments